Βρέθηκα ξαφνικά μόνος στην Νέα Υόρκη,χωρίς να γνωρίζω κανέναν.
Ο μόνος γνωστός που έχω εδώ είναι ο Γιώργος,ο παράξενος ταξιδιώτης που γνώρισα
στο αεροπλάνο ταξιδευοντας προς τα εδώ.Απο την πρώτη στιγμή που τον γνώσισα
μου έκανε εντύπωση ο ξεχωριστός τρόπος που μίλαγε την Ελληνική γλώσσα και
Πριν κατεβούμε απο το αεροπλάνο ανταλάξαμε e-mail για να μη χαθούμε,καθώς όπως μου
είπε ήθελε να με ξαναγήσει στην Νέα Υόρκη.
Στις 4 το απόγευμα της πρώτης μου μέρας στην πόλη ακριβώς πέρασε και με πήρε
απο το ξενοδοχείο που έμενα και πήγαμε παρέα στο γυμναστήριο που σύχναζε
.Στην Ελλάδα είχα ένα κατάδικό μου χώρο στον οποίο γυμναζόμουν με την άνεση μου,
αλλά ο χοντρός που μου έφαγε τη θέση το διέλυσε,μου ειπε κλαίγοντας!
Μόλις τελείωσε το πρόγραμμα του φύγαμε και πήγαμε στην κινέζικη συνοικία,Αυτό είναι το
αγαπημένο μου εστιατόριο μου είπε.Εδώ το 2004 βρήκα μέσα στο φαγητό ένα δακτυλίδι που
έπεσε απο τον κινέζο μάγειρα το οποίο μου έφερε φοβερή τύχη και μου άνοιξε τις πόρτες της
εξουσίας διάπλατα!
Αυριο θα πάμε να σου δείξω το άγαλμα της Ελευθερίας,είναι κάτι που δεν θα δείς ποτέ στην Ελλάδα!
Σε εκείνο το σημείο δεν άντεξα και τον ρώτησα:Τί δουλειά έκανες ακριβώς στην Ελλάδα Γιώργο μου;
Την δουλειά που μου ανέθεσαν φίλε μου,την δουλειά που μου ανέθεσαν,μου είπε και με γέμισε με περισσότερες απορίες.
